Bu sabah 6 gibi uyumaya gittim ama uyuyamadım. İçimde bi dolmuşluk vardı zaten 2-3 gündür. Ben de ilk defa hislerimi kağıda dökmeye karar verdim. Kendimi kolay ve rahat ifade edebilen biri değilim. Hissettiklerimi kendi içimde daha rahat yaşarım. O yüzden kağıda dökerken başarısız olmuş olma ihtimalim neredeyse kesin. Yine de hissettiklerimi bi nebze de olsa paylaşmak açısından kağıda yazdıklarımı buraya da yazmak istiyorum.
Zor geliyor paylaşmak,
O'nu bu kadar çok severken.
Belli etmemeye çalışsam da,
Deli gibi kıvranırken.
Davranışlarımı kontrol edemiyorum.
Bu yüzden mantıklı davranamıyorum.
Ama umursamıyorum,
Çünkü kendimi kaybetmeyi çoktan kabul ettim.
Bir yola çıktım,
Her şeyi göze alıp.
Değer miydi diye merak ediyorum,
Bu kadar acı çekmeye.
Çok düşündüm kendi kendime.
Ve ben O'nu seviyorum dedim.
Eğer onu seviyorsam,
Başka şeylerin ne önemi vardı ki?
Evet, ona dokunamıyordum.
Gözlerinin içinde kaybolup gidemiyordum.
Saatlerce sarılamıyordum ve belki de en önemlisi,
Doya doya öpemiyordum.
Acıtsa da bunlar kalbimi en derinden,
Ayağa kalktım ve gücümü topladım.
Ve dedim ki:
Sadece sabret!
Eğer sabredebilirsem,
Her şey güzel olacaktı.
Karanlık yerini aydınlığa bırakacaktı.
Ve güneş bizim için doğacaktı.
O zaman şimdi pes etme vakti değil!
Güçlü olup kenetlenme vakti!
Bu yüzden göz yaşlarımı sildim ve
Güçlü olmayı başardım.
Belki ona dokunamıyorum.
Gözlerinin içine yine bakamıyorum.
Ama artık mesafeler önemli değil.
Çünkü ben güçlüyüm!
Ve eğer O bunu okuyorsa,
Ona iki kelime söylemek istiyorum.
"Seni seviyorum."
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder